Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Wybór materiału do dekoracji ścian nie jest łatwy. Musi być piękny, praktyczny, trwały i najlepiej niedrogi. Tynk wenecki spełnia prawie wszystkie te wymagania. Jest piękna - wygląda jak naturalny marmur, jest praktyczna - woskowaną powierzchnię można wielokrotnie myć, jest trwała - jeśli nie jest celowo porysowana, nie jest zniszczona, można ją nakładać na każdą powierzchnię - gładką, zakrzywioną . Po prostu doskonałe wykończenie. Ale jak zwykle jest „ale”. Ona jest droga. To pierwszy minus. Po drugie, trudno jest zastosować go własnymi rękami. Jest raczej łatwy w aplikacji, trudno uzyskać piękną powierzchnię bez doświadczenia.Ale możesz spróbować lub zatrudnić mistrza. Ale przed zawarciem umowy zapytaj o kontakty z klientem. Jeśli Ci się uda, zobacz sam efekty pracy lub zadzwoń i zapytaj o wrażenia.
Co to jest tynk wenecki i jego składJeśli ściana wygląda jak marmur, ale nie ma szwów, to jest wykończona tynkiem weneckim. Ten materiał wykończeniowy został wynaleziony przed wiekami w starożytnym Rzymie. Kiedy ktoś wpadł na pomysł zmieszania pyłu marmurowego i wapna gaszonego. Rezultatem była elastyczna kompozycja, która na ścianach wyglądała jak naturalny marmur. Dla wyraźniejszego wzoru do mieszanki dodano naturalne barwniki.
Glina była najbardziej popularna. Ściany miały czerwonawe lub różowawe (w zależności od koloru gliny) plamy, co upodabniało dekorację do naturalnego marmuru. Aby powłoka była trwała, otynkowaną powierzchnię pokrywano warstwą wosku, który następnie polerowano.Ściany były nie do odróżnienia od marmuru. Tylko nie było szwów.
A dopiero wieki później, w okresie renesansu, w Wenecji pojawił się tynk wenecki, gdzie zaczęto go stosować zamiast płyt marmurowych. Technika jego nakładania nie była prosta, jednak praca z tynkiem weneckim jest o wiele łatwiejsza niż układanie i polerowanie płyt marmurowych. Ponieważ ten rodzaj wykończenia stał się bardzo popularny. Wycinała ściany, sufity, kolumny w pałacach. Wykończenie było piękne i trwałe, słabo reagujące na zmiany wilgotności i temperatury, co w warunkach dużej wilgotności kanałów weneckich doprowadziło do powszechnego stosowania tego materiału. Przyczynił się do popularności i tego, że pył marmurowy jest łatwiejszy do sprowadzenia i kosztuje mniej. Pozostałe składniki zostały dodane lokalnie wydobywane. Sława najpiękniejszego materiału wykończeniowego szybko rozeszła się wśród kupców, którzy nazwali go tynkiem weneckim. Od tamtej pory tak jest.
Opisany powyżej skład tynku weneckiego – pył marmurowy, wapno hydratyzowane i dodatki barwiące – jest stosowany do dziś.Całkowicie naturalne wykończenie. Ale są kompozycje, w których zamiast wapna dodaje się syntetyczne barwniki (akryl) lub nowoczesne spoiwa. Może być również sok z drzewa kauczukowego, kruszony granit. Wszystkie lub niektóre dodatki są zawarte - w zależności od producenta, ale ten materiał jest również nazywany tynkiem weneckim, ponieważ główny składnik - pył marmurowy - pozostaje ten sam.
Zastosowanie technologii
Nakładanie tynku weneckiego własnymi rękami to trudna sprawa. Problem polega na tym, że jest to proces twórczy i istnieje wiele sposobów jego zastosowania. Z różnych ruchów uzyskuje się powierzchnię o różnym wyglądzie. Bez doświadczenia nie można przewidzieć, co ci się uda. Aby dowiedzieć się, który ruch doprowadzi do jakiego rezultatu, jest to możliwe tylko eksperymentalnie, to znaczy trzeba spróbować. Ale. Tynk wenecki wcale nie jest tani, więc doświadczenie jest drogie. Chociaż jakoś trzeba się uczyć
Jedyne co mogę doradzić to otynkować kawałek sklejki o powierzchni przynajmniej 1 kwadratu, a najlepiej 2, przeszlifować, pokryć podkładem i spróbować nałożyć na tę powierzchnię tynk wenecki , szlifując technikę. Nie zaleca się natychmiastowego rozpoczęcia wykańczania. Najprawdopodobniej będziesz musiał usunąć wszystko i zrobić to ponownie, co jest obraźliwe, drogie i długie. Jeśli masz szczęście, możesz trafić do handlarzy, którzy uczą, jak pracować z tynkiem weneckim. Zapewniają materiał i stanowisko do pracy, pokazują jak to zrobić. Ale to się rzadko zdarza.
Prace przygotowawcze
Podłoże, na które nakładany jest tynk wenecki, musi być idealnie równe. Jest wstępnie szpachlowany i wyrównany do absolutnej gładkości. Użyj kitu lateksowego. Jeśli zastosujesz kompozycję na nierównej ścianie, podkreśli to tylko wady i zwiększy zużycie weneckiego. Wyrównanie można wykonać za pomocą warstwy bazowej, ale takie wyrównanie będzie bardzo kosztowne.
Gładką ścianę pokrywamy gruntem głęboko penetrującym. Najlepiej dwie warstwy. Zapewni to dobrą przyczepność szpachli, usunie pył pozostały po szlifowaniu tynku oraz zapobiegnie rozwojowi grzybów. Po wyschnięciu ściany można przystąpić do pracy.
Mieszanie i kolorowanie
Sprzedam tynk wenecki w wiaderkach, wygląda na pastowaty. Podstawowa wersja jest biała, kolory są dodawane w celu uzyskania koloru, dla różnych efektów są dodatki dekoracyjne - masa perłowa, iskierki itp. Możesz przyciemnić kompozycję w sklepie lub samodzielnie.
Do samodzielnego barwienia potrzebna będzie wiertarka z dyszą mieszającą. W niektórych przypadkach tynk wenecki jest pokryty warstwą wody, aby zapobiec jego wysychaniu. W takim przypadku przed użyciem lub barwieniem woda jest spuszczana. Następnie za pomocą dyszy na wiertarce kompozycję miesza się do uzyskania jednorodnego stanu.I dopiero potem barwnik wlewa się do masy, miesza przez kilka minut (5-10) wiertłem i dyszą.
Podczas mieszania należy zachować ostrożność: w pobliżu ścian wiadra kompozycja często nie jest pomalowana. Po wyjęciu dyszy weź czysty drewniany klocek o małym przekroju i poprowadź go wzdłuż ścian. Najprawdopodobniej są miejsca, w których barwnik nie dostał się. Przeciągnij pasek kilka razy wzdłuż ścian, upewniając się, że ściany mają pomalowany materiał. Ponownie wymieszaj kompozycję wiertłem, aż do uzyskania jednolitego koloru. Procedurę tę można powtórzyć jeszcze raz - dla większej pewności. Jest jeszcze jeden niuans: niektórzy producenci zalecają odczekanie 12 godzin po farbowaniu.
Przy samobarwieniu należy pamiętać, że niektóre kompozycje po wyschnięciu zmieniają kolor (nie wszystkie). Dlatego, aby określić przyszły kolor, konieczne jest wykonanie próbek: nałóż kilka pociągnięć i poczekaj, aż wyschnie. Zgodnie z wynikami dodaj barwnik lub - niezabarwioną kompozycję.
Pamiętaj też, że przy ręcznym tonowaniu nie będziesz w stanie powtórzyć tego samego koloru. Nowa partia będzie inna. Dlatego materiał musi być pomalowany w większej ilości niż przewidywane zużycie: lepiej coś zostawić niż za mało.
Zasady nakładania warstw
Warstw przy nakładaniu tynku weneckiego może być od dwóch do kilkunastu. Wszystko zależy od pożądanego rezultatu. A zgodność między „pożądanym rezultatem” a faktycznym jest kwestią doświadczenia.
Warstwy nakłada się na różne sposoby, ale każdą z nich należy wyrównać i wyszlifować do gładkości, każdą trzeba pozostawić do wyschnięcia. I dopiero po nałożeniu i wysuszeniu tego ostatniego powierzchnię można pokryć woskiem - pszczelim lub syntetycznym. W zależności od rodzaju wosku uzyskuje się powierzchnię błyszczącą (wosk pszczeli) lub matową (na bazie syntetycznej). Ściany pokryte syntetyczną masą ochronną stają się również odporne na wodę i wilgoć, więc jeśli chcesz wykończyć ściany w łazience tynkiem weneckim, weź wosk syntetyczny.
Podstawa
Pierwsza warstwa to baza. Nakłada się równomiernie, zgodnie z zasadami nakładania zwykłego tynku - musi być równy. Można go zabarwić, nie można. Zależy jakie chcesz mieć tło - białe czy kolorowe. Jeśli nałożysz 2-3 warstwy materiału, będzie przez nie prześwitywał. Jeśli jest 5 lub więcej warstw, najprawdopodobniej nie będzie to widoczne (ponownie, zależy to od rodzaju kompozycji).
Aby dokładnie się zdecydować, przeczytaj zalecenia producenta lub obejrzyj mistrzowskie kursy na temat nakładania tynku weneckiego. Aby poczuć różnicę, spróbuj zrobić to i tamto na kawałku sklejki. Tak jest bezpieczniej.
Drugi i kolejny
Druga warstwa tynku weneckiego i wszystkie kolejne nakładane są chaotycznymi pociągnięciami. Kompozycję nakłada się na elastyczną cienką metalową szpatułkę lub specjalną wenecką kielnię. Kompozycję nakłada się na krawędź szpatułki / kielni, nakłada na ścianę małymi pociągnięciami w różnych kierunkach.Jednocześnie należy starać się nie dostrzegać śladu od pierwszego dotknięcia narzędzia powierzchniowego. Kolejny rozmaz niejako zamyka się, smaruje to miejsce. Ponadto nie jest konieczne osiągnięcie jednolitości. Cały sedno tkwi w przypadkowości kierunków, kształtów, linii, załamań. W przybliżeniu taki sam jak w przypadku naturalnego marmuru.
Tynk wenecki schnie 1-10 godzin - w zależności od składu, producenta, temperatury i wilgotności. Dokładny czas można znaleźć na opakowaniu. Po wyschnięciu powierzchnię przeciera się suchą pacą. Jednocześnie wszystkie różnice, które pozostają po nałożeniu warstwy, zostają wygładzone. Następną warstwę nakłada się na oczyszczoną powierzchnię, wysycha, wygładza. I tak dalej, aż do uzyskania pożądanego rezultatu. I efekt - zwykle taki - ciemniejsze prążki prześwitują przez cienkie warstwy w tych miejscach, gdzie podczas aplikacji kompozycja układała się gęściej. Głębia i jasność, z jaką „prześwitują” paski, zależy od liczby nałożonych warstw.
Koniec
Ostatnią warstwę tynku weneckiego należy nakładać cienką metalową szpatułką. Technika nazywa się „na pasku”, a warstwa jest prawie przezroczysta. Biorą niewielką kompozycję na szpachelkę, nakładają ją na ścianę, mocno dociskając ostrze, zbierają kompozycję z tyłu ściany. Jednocześnie na ścianie pozostaje bardzo cienka warstwa materiału. Tutaj na tym etapie należy spróbować wyrównać powierzchnię. Drobne nierówności zostaną usunięte podczas fugowania, ale trzeba spróbować.
Żelazo
Ostatnia cienka warstwa tynku weneckiego nie jest do końca wyschnięta. Po 20-50 minutach przystępujemy do prasowania powierzchni. Należy pamiętać, że niektóre kompozycje należy prasować małymi partiami. Tynk wenecki nałożono na niewielką powierzchnię (około pół metra kwadratowego), zetarto. Inni producenci dopuszczają dłuższy okres czasu. Zdecydowanie powinieneś spojrzeć na opakowanie lub zapytać producentów.
Sam proces prasowania to fugowanie suchą, czystą metalową powierzchnią. Pacą wenecką bierzemy czystą, bez pasków, rys czy innych defektów i wygładzamy powierzchnię okrężnymi ruchami. W trakcie tego procesu pojawia się wzór, pojawia się połysk, stopniowo tynk wenecki nabiera „głębokości” i warstwowania, które wyróżnia naturalny marmur.
Podczas prasowania tynku weneckiego należy uważać, aby uniknąć zadrapań i rozdarć. Aby to zrobić, na kielni nie powinno być żadnych ziaren piasku, ziaren materiału itp. Konieczne jest również wyprasowanie ściany płaszczyzną pacy, bez dotykania jej krawędzi. Jednorazowo przetwarzamy mały obszar, gdy pojawi się na nim rysunek, przechodzimy do innego obszaru, nie zapominając o zwróceniu uwagi na granice obu obszarów.
Zaprasowanie tynku weneckiego może być ostatnim krokiem. W tym stanie można pozostawić ściany lub sufit w pokojach. Korytarze, łazienki, kuchnie, wymagane woskowanie.
Depilacja woskiem
Wosk nakładamy po całkowitym wyschnięciu tynku weneckiego. Dla pewności lepiej poczekać jeden dzień. Wosk nakłada się szeroką szpatułką cienką warstwą „na sdir”. Gruba warstwa z czasem zaczyna się łuszczyć i odklejać, dlatego na ścianie zostawiamy minimum.
Około 30-50 minut po aplikacji zacznij polerować wosk. W tym celu odpowiednia jest wełniana dysza na wiertarce lub szlifierce. Stos dyszy powinien być krótki i miękki, nie powinien się kruszyć. Ustawiamy prędkość na nie więcej niż 3000 obr./min. Przy wyższych obrotach wosk jest raczej ścierany niż polerowany. Polerowanie trwa do uzyskania pożądanego stopnia połysku (w zależności od rodzaju wosku).
Całkowite wyschnięcie wosku - około dwóch tygodni. Dopiero po tym czasie można wycierać/myć/przecierać. Jeśli chodzi o łazienkę, to najlepiej jej nie nadużywać (jeśli to możliwe).
Kilka technik aplikacji
Wypełnianie wypukłości we własnym zakresie za pomocą gipsu weneckiego jest drogie. Jednocześnie z opisu prawie niemożliwe jest zrozumienie, co i jak robić, jak stosować pociągnięcia - nie jest jasne, wyrażenie „w chaotycznym porządku” absolutnie nic nie wyjaśnia, ponieważ nadal nie ma całkowitego chaosu. Istnieje pewna kolejność lub stronniczość zastosowania. Dlatego, aby ułatwić znalezienie własnej drogi, powiemy Ci, pod jakim kątem stosować pociągnięcia w każdej warstwie. Jest więc szansa, że po kilku testach "na sklejce" samonakładanie tynku weneckiego będzie Ci się podobać.
Pierwsza metoda: obraz niezbyt jasny, niezbyt wyraźny, linie gładkie, bez ostrych przejść. Zastosuj warstwy w ten sposób:
- Baza - może być bez zabarwienia, biała kompozycja, równa warstwa, dobrze wyrównująca powierzchnię. Zużycie - 500-600 mg/m2.
- Druga warstwa - materiał barwiony. Nachylenie podczas ruchu kielni wynosi około 30 °. Mogą pozostać ciemniejsze i jaśniejsze smugi. Zużycie 220-250 mg/m2.
- Trzecia warstwa jest zabarwiona. Wstępnie przeszlifuj krawędzie małej pacy weneckiej papierem ściernym o ziarnistości 600, aby usunąć brud. Za pomocą tej pacy nakładać masę pod kątem 45°. Zużycie 80-100 gr/m2.
- Po 20-30 minutach wyprasuj, wywoskuj i wypoleruj w razie potrzeby.
Niezła opcja z dobrym skutkiem. Niezbyt ciężka technika daje nadzieję, że tynk wenecki będzie wyglądał normalnie, nawet jeśli był nakładany przez początkującego bez wprawy. Ale najpierw przetestuj wszystko na sklejce.
Druga metoda: z kolorową bazą, wielokierunkowe pociągnięcia w każdej warstwie. Kolejność zgłoszeń jest następująca:
- Baza - w równej warstwie, materiał barwiony w kolorze głównym, zużycie - 500-600 mg/m2.
- Pierwsza warstwa. Kompozycja w tym samym kolorze. Kreski są cienkie, niemal „na rozpruciu”, naprzemiennie w trzech kierunkach – pionowo, poziomo, ukośnie. Zmieniając te kierunki, stopniowo wypełniaj powierzchnię cienkimi pociągnięciami.
- Druga warstwa. Inny kolor materiału, może być trochę jaśniejszy. Pociągnięcia są również wielokierunkowe, ale mają nieco mniejszy zakres.
- Prasowanie, woskowanie.
Ta metoda jest również dobra, jeśli możesz opanować ruchy wielokierunkowe. Jednocześnie nie zapominaj, że pociągnięcia powinny być cienkie. Ogólnie staramy się.